🌿 When Freedom Leads You Home

Some stories don’t begin in noise.

They begin quietly — in the soft rhythm of hooves on grass,

in the whisper of wind that doesn’t explain — only invites us to listen.

This painting is not just about Icelandic sheep.

It is about a way of being.

In Iceland, sheep do not live behind fences.

When spring arrives, the gates open,

and they walk into the wide landscape —

to valleys, waterfalls, rivers,

into a world with no borders — only wind, light, silence,

and a kind of freedom that isn’t escape, but trust.

For months, they wander without hurry.

They sleep where the moss is soft, drink where water cuts through stone,

rest in the shelter of hills

and bring their lambs into the world under open sky.

They are not lost.

They know exactly where they are —

because they belong to the land,

not to a map.

And then, one day, the wind changes.

The air softens in a different way,

the light doesn’t warm — it reminds.

Winter is coming.

And so they start to return.

Not because someone calls them.

Not because they must.

But because they know.

They leave as individuals.

They return as a family.

They come back to warmth, protection and rest —

so they may one day walk out again.

Free, together, unafraid.

We sometimes think that freedom means leaving,

and that roots hold us back.

But these quiet creatures show us something different:

Freedom is not escape.

Freedom is a chosen return.

Home is not a wall —

it is a circle.

Perhaps that is why they look so calm.

Not because they have lost their wildness —

but because they have both:

the wide horizon —

and a place to return to.

Kate

 

🇮🇸 Íslensk útgáfa

🌿 Þegar frelsi leiðir þig heim

Sumar sögur byrja ekki í hávaða.

Þær byrja hljóðlega — með mjúkum fótatakum í grasi,

í hvísli vinds sem útskýrir ekki,

heldur býður okkur að hlusta.

Þetta verk snýst ekki aðeins um íslenskar kindur.

Það snýst um leið til að vera.

Á Íslandi lifa kindur ekki á bak við girðingar.

Þegar vor kemur opnast hliðin

og þær ganga út í landslagið —

í dali, að fossum, árbökkum,

í heim án marka — aðeins vindur, ljós, þögn

og frelsi sem er ekki flótti — heldur traust.

Mánuðum saman ganga þær án flýti.

Þær sofa þar sem mosinn er mjúkur,

drekka þar sem vatnið brýtur sér leið um berg,

hvílast í skjóli hæðanna

og fæða lömb sín undir opnum himni.

Þær eru ekki villtar —

þær vita nákvæmlega hvar þær eru —

því þær tilheyra landinu,

ekki kortinu.

Og svo, einn daginn, breytist vindurinn.

Loftið kólnar, en með rólegri kyrrð.

Ljósin skína ekki, þau minna.

Veturinn er á leiðinni.

Þá byrja þær að snúa heim.

Ekki vegna þess að einhver kallar.

Ekki vegna þess að þær þurfa.

Heldur vegna þess að þær vita.

Þær fara út sem einstaklingar.

En koma aftur sem fjölskylda.

Þær snúa heim í hlýju, skjól og ró —

til að geta gengið út aftur næsta vor.

Frjálsar, saman — óhræddar.

Stundum trúum við því

að frelsi sé að fara burt,

og að rætur haldi okkur aftur.

En þessar þöglu verur minna okkur á:

Frelsi er ekki flótti.

Frelsi er vitundarleg heimkoma.

Heimili er ekki veggur —

heldur hringur.

Kannski er það þess vegna sem þær virðast svo rólegar.

Ekki vegna þess að villt eðli sé horfið —

heldur vegna þess að þær hafa hvort tveggja:

vítt útsýni —

og stað til að snúa aftur.

Kate