When a Horse Understands Without Words

For my son, Icelandic horses became the first gentle bridge to his Icelandic identity — a part of himself he once resisted, not because of language, but because of experiences.

Acceptance had not come easily.

But here, among horses, something softened.

He is the youngest in the group, and yet he is accepted.

Here he doesn’t need to explain where he belongs. He simply belongs.

 

It was a cold, quiet Sunday morning — the kind that bites your cheeks, but somehow warms a secret place deep inside the soul.

As the children were choosing horses, my son walked straight to one. I approached, took off my gloves, and placed my hand on the horse’s forehead.

That moment was different.

There were no words. Just a silent, magnetic connection — deep, emotional, and strangely calm.

I didn’t understand it. But I felt one clear thing.

Without speaking, I told him:

“Please, take care of him. You carry the most precious thing I have in this world.”

And somehow, I felt he understood.

 

Later, during the ride, the children took their feet out of the stirrups, closed their eyes, and rode in silence.

My son told me afterwards:

“Mom, when you stop being afraid, it feels like flying.”

And I knew — something had shifted.

 

And then it happened.

After the ride, the children led the horses to the water tank.

My son’s horse accidentally got his reins tangled with another horse.

The other horse was tied — and stayed in place.

His horse panicked, reared up —

and could have landed on my son.

But he didn’t.

Instead, he struck the plastic water container, just 20 centimeters from my son.

Water splashed high into the air, soaking him from head to toe.

Only after that, the horse landed, broke loose, and ran.

My son stood still. Calm. Surprised. Completely unharmed.

And I stood just a few steps away, and the only thing I could say was:

“Stay calm…”

 

It took me two hours before it truly sank in.

I kept asking:

Was something done wrong?

Who made a mistake?

What should have been different?

And the answer was simple:

Nothing was wrong.

Something was right.

 

I don’t know if the horse understood my silent request that morning.

I don’t know if it was instinct, coincidence, grace, or love.

I don’t know.

But I do know that his hoof landed on the water container —

and not on my child.

 

Some moments are not meant to be explained.

They are meant to be felt,

received,

and cherished.

 

I am grateful — that I can still hold my child in my arms.

I am grateful — that sometimes, life protects what words never could.

I am grateful —

that some understanding happens not in the mind, but between two quiet hearts.

 

🪶

Not everything real is meant to be explained.

Some things are simply meant to be understood — by the soul.

 

🇮🇸

🐎 Þegar skilningurinn gerist ekki í orðum — heldur í hjartanu

 

Fyrir son minn urðu íslenskir hestar fyrsta milda brúin að íslenskum uppruna hans — hluta af sjálfum sér sem hann hafði lengi hafnað, ekki vegna tungumáls, heldur vegna reynslu.

Móttakan hafði ekki verið auðveld.

En hér, meðal hestanna, opnaðist eitthvað.

Hann er yngstur í hópnum — en hann er samþykktur.

Hér þarf hann ekki að útskýra, hvar hann á heima.

Hann bara er.

 

Það var kalt og hljótt sunnudagsmorgun — eins og loftið væri beiskt á kinnum,

en hlýtt djúpt innra í sálinni.

Þegar börnin völdu hestana sína, gekk sonur minn beint að einum.

Ég gekk að honum, tók af mér hanskana og lagði lófa á enni hestsins.

Og þá gerðist eitthvað.

Engin orð, engin merkileg hreyfing —

bara róleg, djúp tenging.

Ég skildi það ekki, en ég fann það.

Ég sagði honum þegjandi:

„Vinsamlegast passaðu upp á hann. Þú berð það dýrmætasta sem ég á í þessum heimi.“

Og mér fannst eins og hann skildi.

 

Síðar, í reiðtímanum, tóku börnin fætur úr stigvélum, lokuðu augunum og riðu í þögn.

Sonur minn sagði við mig eftir á:

„Mamma, þegar maður hættir að vera hræddur — er eins og maður sé að fljúga.“

Og ég vissi: Það gerðist eitthvað dýpra en venjulegur reiðtími.

 

Svo kom augnablikið.

Eftir reiðina leiddu börnin hestana að vatnskarinu.

Reipi hests sonar míns flæktist óvart saman við annan hest.

Hinn hesturinn var bundinn — stóð kyrr.

En hans hestur brást við, steig á afturfæturna —

en lenti ekki á syni mínum.

Heldur:

Hann sparkaði í plastvatnskarið,

vatnið skaust upp eins og lítil lind

og dreifðist yfir son minn.

Aðeins eftir það,

hesturinn féll til jarðar, losnaði og hljóp í burtu.

Sonur minn stóð eftir.

Rólegur. Blautur. Óskaddaður.

Og ég stóð örfá skref frá og sagði aðeins:

„Hafðu ró…“

 

Tveimur tímum síðar rann þetta allt saman.

Ég spurði sjálfa mig:

Var eitthvað gert vitlaust?

Hver bar ábyrgð?

Hvað hefði átt að gera öðruvísi?

Og svarið var einfalt:

Ekkert fór úrskeiðis.

Heldur eitthvað gerðist rétt.

 

Ég veit ekki hvort hesturinn skildi orðin mín um morguninn.

Ég veit ekki hvort það var eðlishvöt, gæfa, náð — eða ást.

Ég veit það ekki.

En ég veit að hófur hans lenti á vatnskarinu —

og ekki á barninu mínu.

 

Sum augnablik eru ekki til að útskýra.

Þau eru til þess að finna,

þiggja,

og bera þakklæti.

 

Ég er þakklát — að ég get enn tekið son minn í fangið.

Ég er þakklát — að stundum verndar lífið það sem orð ná ekki að vernda.

Ég er þakklát —

að skilningur á sér stundum stað ekki í huga — heldur milli tveggja rólegra hjarta.

 

🪶

Ekki allt sem er raunverulegt er til að útskýra.

Sumt er bara til að finna — í hjartanu.